Poświęceni Bogu

Na powołanie Boże odpowiadamy złożeniem ślubów zakonnych i zobowiązaniem się do braterskiego współżycia we wspólnocie. Przez śluby zobowiązujemy się do zachowania rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa, posłuszeństwa i do szczególnej wierności Papieżowi. W ten sposób oddajemy się całkowicie Bogu nade wszystko umiłowanemu, pouczeni Jego dobrocią, którą okazał przede wszystkim w tajemnicy paschalnej Chrystusa. Na tym polega nasza szczególna konsekracja.

Udoskonalenie konsekracji chrztu

Ta konsekracja „sięga głęboko korzeniami w konsekrację chrztu i pełniej ją wyraża”. Już przez chrzest umarliśmy dla grzechu i zostaliśmy poświęceni Bogu, lecz aby móc otrzymać obfitsze owoce łaski chrztu, zamierzamy przez ślubowanie rad ewangelicznych w Kościele uwolnić się od przeszkód, które mogłyby odwieść nas od żarliwej miłości i poświęcamy się wyłącznie służbie Bogu żyjąc jedynie dla Niego.

Wzniosłość życia konsekrowanego

Żywimy wielki szacunek dla naszego stanu, ponieważ ten stan:

• naśladuje wierniej i ciągle przedstawia w Kościele tę formę życia, którą obrał sobie Syn Boży przyszedłszy na świat;
• jest niejako widocznym znakiem, który może i powinien pociągać skutecznie wszystkich członków Kościoła do ochoczego wypełniania powinności powołania chrześcijańskiego;
• w wyższym stopni daje świadectwo nowemu i wiekuistemu życiu, zyskanemu dzięki odkupieniu Chrystusa, jak wreszcie zapowiada przyszłe zmartwychwstanie i chwałę królestwa niebieskiego;
• ujawnia w swoisty sposób wyniesienie królestwa Bożego ponad wszystko, co ziemskie, oraz jego najważniejsze potrzeby;
• ukazuje też wszystkim ludziom przeogromną wielkość potęgi Chrystusa królującego i nieograniczoną moc Ducha Świętego działającego przedziwnie w Kościele.

W Kościele

Przez ślubowanie rad ewangelicznych i przez naszego specjalnego ducha jesteśmy ściślej złączeni z Kościołem i jego tajemnicą. Kościół nie tylko swym zatwierdzeniem podnosi naszą profesję zakonną do godności stanu kanonicznego, ale także przez swą działalność liturgiczną ukazuje ją jako stan poświęcony Jego łaską w każdej rzeczy jedynie Jego chwały, jak przystoi miłującym synom; Bogu. Istotnie, Kościół autorytetem powierzonym mu przez Boga przyjmuje nasze śluby, swą publiczną modlitwą wyprasza dla nas potrzebne łaski i łączy nasze ofiarowanie się Bogu z ofiarą eucharystyczną.

Szczególna konsekracja

Taka konsekracja wymaga:

• umiłowania Boga z całego serca
• dążenia do doskonałości w przekonaniu, że to oznacza „oddanie się Bogu na serio”;
• kształtowania się na wzór Jezusa Chrystusa przez „Mysterium crucis — Misterium krzyża”, tak aby dojść do życia Chrystusem;
• wzajemnego miłowania się tak, jak Chrystus nas umiłował, przy czym należy pamiętać, że „naszą dewizą jest pokora i miłość”;
• miłowania „w Bogu miłością bezgraniczną naszych braci najbiedniejszych i najbardziej opuszczonych”.

Specjalne oddanie się Kościołowi

Miłość i oddanie się Kościołowi powinny być dla nas szczególną racją istnienia i credo naszego życia. Dlatego powinniśmy uczestniczyć żywo w życiu Kościoła i poświęcić się całkowitej służbie w jego posłannictwie wśród ubogich. „Tej świętej matce — Kościołowi i jego zwierzchnikowi — Papieżowi oddaliśmy się na śmierć i życie”.

Nasze świadectwo

Życie zakonne jest przedziwnym wyrazem życia Kościoła, dlatego jego zadaniem jest dać światu wspaniałe świadectwo jego świętości:

• przez wyrzeczenie się świata dajemy świadectwo, że Kościół nie ma tutaj „trwałego miasta”, lecz szuka go w świecie przyszłym (por. Hbr 13, 14);
• przez ślubowanie czystości ukazujemy, że „Kościół ma Chrystusa jako jedynego swojego Oblubieńca”;
• przez ślub ubóstwa, że Bóg jest dla Kościoła najwyższą wartością i jedynym koniecznym dobrem;
• przez ślub posłuszeństwa, że Kościół jest służebnicą Boga, gotową zawsze wypełniać wolę swojego Pana;
• przez ślub szczególnej wierności Ojcu Świętemu wskazujemy światu, że Papież w Kościele jest ośrodkiem jedności oraz nieomylnym przewodnikiem;
• przez życie wspólnotowe uwidaczniamy tajemnicę głębokiej więzi, która łączy nas z Chrystusem i z wszystkimi Jego członkami;
• przez nasz apostolat uobecniamy ludziom na całym świecie Kościół, który posłał Chrystus do głoszenia ewangelii wszystkim, a szczególnie ubogim.

---

Jednego ci brakuje. Idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną! (Mk 10, 21).

Czyż nie wstąpiliśmy po to, aby iść za głosem powołania Bożego i w ten sposób zapewnić sobie wieczne zbawienie? Czyśmy może nie chcieli iść na zaproszenie Jezusa, który powiedział: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje” (Mt 16, 24) 28.

Otwórzmy nasze serca i umysły na ten nowy apostolat, na te nowe dążenia i nowe moce. Trzeba, żeby nasze Zgromadzenie rosło, pomnażało się i napełniało ziemię, żeby było jak nowe wojsko wiary (Opatrzności) i miłości. Uzbrójmy się w miłość, a zjednoczymy narody w jedności Kościoła Bożego, i wtedy narody będą miały pokój Chrystusa w królestwie Chrystusa. Nowe wojsko uzbrojone w pokorę, czystość, wiarę i miłość! Nasze życie powinno być agape, w której każdy ma dawać zamiast brać. Cóż lepszego można uczynić z naszych łez, z naszej miłości, życia, krwi, jak nie poświęcić je Bogu i złożyć w ofierze dla szczęścia ludzi?

Zdecydujmy raz na zawsze, czy chcemy być zakonnikami Boga i Kościoła, i chciejmy tego naprawdę. Precz z alternatywami, z niezdecydowaniem, żeby coś dodać, coś usunąć czy coś zreformować. Precz z biernością, precz z próżniactwem, precz z gnuśnością. Módlmy się. Niech każdy z nas śmiało powie: chcę być kapłanem i zakonnikiem według serca Bożego i Kościoła; będę się modlił, będę umartwiał, będę pracował, będę studiował, podejmę każdy wysiłek, i chcę być taki, jakim mnie pragnie mieć Bóg, mnie niegodnego Bożego powołania, a więc kapłanem i zakonnikiem wiary, wielkiego ducha, miłości; chcę być człowiekiem Bożym, ukształtowanym na wzór Jezusa Chrystusa.

Życie nieskazitelne i modlitwa to dwa wielkie środki, przez które otrzymuje się wszystkie łaski od Boga. Przez modlitwę można otrzymać od Boga wielki skarb miłości, który uświęci nasze studia i sprawi, że ze świeckich studia te staną się święte i duchowe.

Fragmenty pochodzą z pism ks. Orione przechowywanych w archiwum zgromadzenia